Laaaaaaaaaaaaaaang-in-kawi

Ja hallo daar ben ik weer! Hier even een update over de tweede plek van bestemming: Langkawi in Maleisië. Ik zal eerlijk bekennen dat ik er nog nooit van gehoord had totdat iemand mij over dit eiland tipte. Langkawi is een archipel in de Andamanse Zee, bestaande uit 99 eilanden. Langkawi ligt ongeveer 30 kilometer verwijderd van het vasteland van Maleisië en maakt deel uit van de Maleisische staat Kedah. Dankjewel Wikipedia.

De vlucht naar Langkawi was een stuk aangenamer dan mijn vlucht naar Singapore. Ik had vooraf mijn stoel kunnen kiezen en had, geheel gratis, een stoel bij de nooduitgang kunnen kiezen. Dit betekende dat ik ongeveer 5x zoveel beenruimte had dan een gemiddelde RyanAir vlucht. Nadat ik geland was in Langkawi was het toch wel even wennen. Singapore heeft namelijk een immens vliegveld waar je de marathon kan lopen en het vliegveld van Langkawi heeft ongeveer de grootte van station Tilburg.

Nadat deze verdwaalde toerist uitgevonden had dat het openbaar vervoer nog niet was geland op dit eiland besloot ik toch maar een taxi te nemen naar mijn hostel. Het hostel zag er super mooi uit op de foto’s maar toch was ik een beetje huiverig wat ik aan zou treffen. Zeker nadat de taxi over een soort grindpad voorbij een bouwplaats reed en vertelde in zijn beste Engels dat ik het Tubotel had bereikt. Gelukkig zag het er binnen wel als op de plaatjes uit alleen was het donker dus kon ik het uitzicht nog niet bewonderen.

Op mijn kamer trof ik een Engelsman aan, Tony, die duidelijk iets te diep in het glaasje had gekeken de afgelopen dagen en moeite had om überhaupt zichzelf voort te bewegen. Na wat aandringen van mijn kant ging toch overstag om een biertje te gaan drinken en een potje te gaan poolen. Hij kende nog wat mensen van zijn vorige spot, die in ongeveer dezelfde status verkeerden, waar we de rest van de avond hebben mee zitten ouwehoeren.

De volgende dag hadden we bedacht dat we op scooters het eiland zouden gaan verkennen. Na een uitgebreid en luxe ontbijt onder het genot van het zonnetje met zeezicht was iedereen weer fris en fruitig. Scooter rijden op dit eiland is al een avontuur op zich, want naast de mooie natuur, kom je ook diverse families tegen die langs de weg spullen en eten bij elkaar sprokkelen. Nu moet je niet gaan denken dat de mensen hier ultra arm zijn, want het gaat hier om aapjes.

De eerste halte die we wilden bezoeken was de Panorama Langkawi Cable Car. Dit is een lange kabelbaan die je naar ongeveer 700 meter hoogte brengt en waar je dus een schitterend uitzicht hebt. Nu moet ik er wel even bij vertellen dat deze stoere jongen enorme hoogtevrees heeft dus ik stond niet bepaald te springen in eerste instantie. Nu laat ik me natuurlijk niet snel kennen en ging als een moedige strijder naar boven. Het bleek allemaal mee te vallen en het was zeer zeker de tocht waard! Bovenin had je ook nog een Skybridge, wat toch net even iets minder leuk was. Waar je eerst een soort jungletrap naar boven moest klimmen kwam je bij deze brug uit. Deze brug ligt vrij hoog boven de grond kan ik je vertellen, zo’n 100 meter, en is gedeeltelijk doorzichtig. Je kan natuurlijk wel raden dat meneer hoogtevrees hier even om de hoek kwam kijken. Na in het begin vooral het bewonderen van het uitzicht besloot ik toch al snel om de rest achter te laten en zo snel mogelijk naar de andere kant van de brug te wandelen. Daar aangekomen bleek hier geen weg naar beneden te zijn dus bofkont dat ik ben mocht ik de weg nog een keer terug.

Nadat ik dit allemaal overleefd had was er in het dorpje wat aan de voet van de kabelbaan ligt nog vanalles te doen en hebben we zowaar de mansion van Hugh Hefner gevonden. Ik was altijd in de veronderstelling dat hij ergens in Amerika woonde. Toch was de Bunny Zone echt hier in Langkawi of all places. Echter werden we al snel teleurgesteld, want het bleek een waar konijnenpark te zijn.

Volgende stop op de route waren de Seven Wells Waterfalls. Hier hebben we aan de voet eerst wat gegeten in een klein ouderwets dorpje wat ongeveer 10 hutjes telde. Voor een vol bord, hoe kan het ook anders, noodles betaal je omgerekend iets tussen de €1 en €1,50, afzetters dat het zijn. De tocht naar de watervallen zelf was een flinke uitdaging. De eerste halte was na ongeveer 300 treden en een stuk wandelen gevonden. Waar wij gehoopt hadden op grote baden waar je lekker in kon zwemmen ging het niet verder dan wat kleine badjes. Waar de vrouwen in ons ensemble afhaakten bij het idee dat ze nogmaals 300 treden moesten beklimmen vonden Tony en ik het wel een leuke uitdaging. Afzien was het zeker maar het was ook zeker de moeite waard, want het werd er alleen maar mooier op. Toch waren de baden bovenin nog steeds niet echt wat we zochten. Na gepraat te hebben met een local adviseerde hij ons een kleine jungletocht, gelukkig wel met een soort van pad, waar we wel zouden vinden wat we zochten.

Deze jungletocht was een avontuur op zich en we voelden ons echte safarimannen. Ongeveer halverwege vroegen we onszelf toch wel af of het een goed idee was maar stoppen op de helft is voor mietjes hadden we besloten. Midden in de bossen kwamen we een of andere grote metalen container tegen waar ik me tot op de dag van vandaag sterk afvraag hoe ze dat ding daar in godsnaam hebben gekregen. Aangezien wij soms over omgevallen bomen moesten klimmen. Doorzetten werd zeker beloond want we kwamen uit bij een andere waterval met een schitterend uitzicht. Het grote bord met daarop “No Swimming” besloot ons toch maar om verstandig te doen en terug te keren naar beneden. Eenmaal terug gekeerd in het hostel werden de nodige biertjes gedronken. In het hostel bestel je die niet bij de bar maar daar hebben ze een mooi apparaat voor. Waar we in Nederland op een station of waar dan ook nog weleens een twix of een blikje cola uit een machine halen, hier doen ze dat dus ook gewoon met bier. Voor hetzelfde bedrag als de maaltijd van eerder haal je een halve liter Heineken naar beneden.
De volgende dag hebben we niet heel veel bijzonders gedaan dan in de zee gezwommen en de nodige, in mijn geval Long Island Ice Tea, te nuttigen. Je snapt natuurlijk wel dat dit de volgende dag merkbaar was. De twee meiden die Tony kende van zijn vorige spot en die ons hadden vergezeld tijdens de afgelopen drie dagen zouden die ochtend vertrekken. Sociale jongens als wij zijn waren we vroeg opgestaan om ze gedag te zeggen, vooral ook omdat het ontbijt maar tot elf uur was. Na een kleine powernap waren we weer topfit en besloten we op avontuur te gaan op onze scooters. Ongeveer drie uur hadden we getourd op onze scooters en het is werkelijk schitterend wat je allemaal ziet. In het noorden van het eiland bleek een super mooi strand te zijn waar we uiteindelijk onze koers op hadden ingezet.

Tony had alleen het idee om eerst nog meer van het eiland te gaan zien dan de meeste touristen zouden doen. Hij vond het wel een goed idee om ook de klinieken en het ziekenhuis van de binnenkant te gaan bewonderen. Hiervoor had hij een soort hobbel op de weg over het hoofd gezien waardoor hij een flinke smak maakte op het asfalt. Ik reed achter hem en kon hem helaas niet meer ontwijken dus ook ik mocht op avontuur richting de klinieken en het ziekenhuis. Snapt natuurlijk wel dat dit niet geheel de bedoeling was maar de sliding over het asfalt zorgde wel voor dit avontuur. Ons geluk was dat we net weg reden bij een ander strandje en rond de 30 km per uur reden. Gezien onze verwondingen wil ik niet weten hoe het anders was afgelopen!

Al snel kwamen er mensen op ons afgerend om ons te helpen met de mededeling dat er al een kliniek was gebeld. Na een paar minuten bleek dat deze kliniek niet over vervoer beschikte dus dat ze ons wel even gingen brengen op onze eigen scooters. Achteraf niet het beste idee maar dat was wel de snelste en enige manier op dat moment om bij medische zorg te komen. Mijn knieschijf had inmiddels ook besloten om even hallo te zeggen tegen het mooie eiland Langkawi. Het bontvachtje met bieflap eronder was geheel aan de kant gewapperd door onze mooie sliding. In de kliniek hebben ze ons schoongemaakt en kwamen ze tot de conclusie dat we toch wel hechtingen nodig hadden en naar het ziekenhuis moesten. Ik denk dat zelfs Ray Charles dit had kunnen zien.
Gelukkig werden we in de kliniek al aardig gedrogeerd met pijnstillers dus de pijn was prima te handelen. Mijn wens om ooit nog een keer in een ambulance te zitten en hard te rijden had ik me toch wel even iets anders voorgesteld maarja kan niet alles hebben zullen we maar zeggen. In het ziekenhuis duurde het vooral erg lang en omdat pijn is fijn nog steeds niet mijn motto is, was ik blij toen het eenmaal achter de rug was. De eindstand van ons avontuur was dat mijn gehele linkerkant veranderd is in een schaafwond, 3 hechtingen in mijn enkel met enkelbandjes die een aardige opdonder hebben gehad, 10 hecthingen om mijn knieschijf weer te verstoppen, 3 hechtingen in mijn elleboog en een zij die drie keer zo dik is als zijn oosterbuur doordat het stuur hier ingekomen was. Tony mist al zijn teennagels van zijn rechtervoet, is ook aardig door de kaasschaaf bijgewerkt en heeft ook hechtingen in zijn elleboog.
De plannen die wij hadden voor de resterende twee dagen vielen hierdoor redelijk op het asfalt, uh in het water. We moeten nu bijna iedere dag naar een kliniek in de buurt om de wonden te laten verzorgen. Kan je vertellen dat ze nog niet zo ver zijn als in Nederland wat dat betreft. Hier gebruiken ze namelijk een watje met soort van water en een grote tang waarmee ze al het vuil en andere rotzooi uit de wond schrapen en pulken. Dit staat niet op mijn lijstje met meest fijne momenten maar gelukkig duurde het maar 1,5 uur!

Nu brengen we onze dagen grotendeels door op onze kamer waar we ons vermaken met series kijken, boeken lezen, slechte verhalen vertellen, ons dagelijkse uitje naar de kliniek en af en toe een soort van wandeling richting het restaurant van het hostel om te eten en te roken. Nu zijn er natuurlijk vervelendere plekken om ‘vast’ te zitten maar we kunnen allebei niet wachten tot we weer verder kunnen! Waarschijnlijk zitten we vanaf nu nog wel een week vast en waarschijnlijk nog wel ietsjes langer. Door ons gehandciapte voorkomen hebben we enorm veel aanspraak en iedereen is super behulpzaam dus wij redden ons wel! Was de bedoeling om eilandhoppend naar het vaste land van Thailand te gaan en tussendoor een Full Moon party en de andere nodige feestjes mee te pakken maar dat zit er niet meer in. Waarschijnlijk wordt het chillen op Bali maar denk niet dat dat een heel slecht alternatief is!