Back again!

Ja hallo allemaal daar ben ik weer! Had beloofd om jullie weer regelmatig op de hoogte te gaan houden van mijn enorm wilde avonturen dus bij deze. Laatste keer was ik net in Perth aangekomen en net een beetje hersteld van twee maanden lang leve de lol in Nederland en, niet te vergeten, daarvoor een heerlijk maandje Thailand met zusters. Inmiddels zijn we weer een aantal weken verder en is het allemaal anders gelopen dan ik gedacht had.

Nu denken jullie natuurlijk allemaal van oh nee wat kut, wat is er nu weer gebeurd. Nou dat zal ik je vertellen, want dacht ga weer even scooter rijden. Dat ging natuurlijk weer lekker op z’n Stefans helemaal mis. Nee hoor grapje, ben nog steeds in één stuk. Gelukkig is scooter rijden niet zo’n hype in Australië. Al ging het in Thailand na een wat bangig eerste half uurtje weer dikke prima.

In Perth ben ik wel een beetje op dezelfde tour verder gegaan als in Nederland. Dat betekent dat ik heel wat uurtjes en Dollars heb besteed in de kroegen van Perth. Dit had mede als oorzaak dat ik ene Tim na heel wat maanden weer zag. Nu kan ik je vertellen dat ik en Tim meestal niet zo’n goede combi zijn, ja of juist wel. Meestal is de dag erna geen beste en keren we ’s avonds weer braaf terug naar de kroeg. Na drie dagen vol gas was bij ons de tank redelijk leeg en was het chillen geblazen.

Ondertussen moest ik natuurlijk werk gaan zoeken, want ja die Dollars komen niet vanzelf op de rekening. Als soort van back-up had ik mijn oude werk een mailtje gestuurd dat ik weer in Perth was en of ze niet toevallig iets hadden. Was totaal niet mijn intentie om terug te keren naar Karratha maar hé nooit verkeerd om iets achter de hand te hebben. Ze waren immers destijds niet al te blij dat ik weg ging. Schouderklopje voor mezelf. Onbedoeld had ik daarmee iets in werking gezet, waarmee ik doel op dat alles wat anders is gelopen dan gepland.

Zal even kort uitleggen hoe het nou ook alweer precies zat daar in Karratha. Ik heb grotendeels gewerkt voor Globe en dat is een soort uitzendbureau die mensen plaatst bij mijnkampen om daar in de Housekeeping te werken. De baas van dit bedrijf heeft nog een ander bedrijf genaamd Damel. Backpackers die voor één van de twee bedrijven werken delen vaak een huis. Damel is een schoonmaakbedrijf wat eigenlijk alles schoonmaakt van bedrijven, huizen, tuinhekken, stoepranden eigenlijk alles zolang je er maar goed geld voor betaalt. Waar werken in de Housekeeping voornamelijk op de automatische piloot gebeurd moet je bij Damel wel net iets in je mars hebben. Ik werd destijds al regelmatig misbruikt om ook voor Damel te werken.

Nu voelen jullie je hem misschien al een beetje aankomen. Ja of misschien niet. Dan zal ik jullie verlichten. Toen deze baas hoorde dat ik weer in de buurt was en op zoek was naar werk werd het vrij snel duidelijk dat hij mij zo snel mogelijk naar Karratha wilde halen. Ik had hier eerlijk gezegd niet heel veel zin in maar toch leuk dat je gewaardeerd wordt. Mijn eerste smoes was dat ik mijn tweede jaar visa nog niet had (was stiekem al goed gekeurd). Daarop kreeg ik een soort handleiding van hen om de overheid een klein beetje op te lichten en zo voor mijn werk in Karratha toch een tweede jaar visa te krijgen. Het werkt namelijk zo dat je voor je tweede jaar als het ware iets terug moet doen voor Australië. Zo moet je in een afgelegen gebied gaan werken in een bepaalde industrie, moet je op een boerderij gaan werken of lekker uitdagend fruit plukken.

Omdat ik op een mijnkamp heb gewerkt kon ik dit stiekem onder de categorie Mining plaatsen. Officieel is Housekeeping helemaal geen Mining maarja who cares. Als ik onderzocht zou worden door de overheid, wat ze steekproef ook weleens doen, was ik sowieso de lul. Daarnaast had ooit iemand tegen mij verteld dat er een soort foutje of iets in het systeem zit en dat als je je aanvraag op maandagavond invoert, met alle juiste data, hij automatisch door het systeem heen gaat. En ik weet nog steeds niet of dit een waar verhaal is maar ik dacht probeer het voor de zekerheid maar op maandagavond. En ja hoor ik kreeg mijn acceptatie mailtje nog voor het bevestigingsmailtje. Hoppa die is binnen, kan hier dus nog chillen tot volgend jaar November.
Maar goed terug naar dat andere verhaal. Die smoes ging dus al niet meer op. Toen vond ik het voor mezelf wel een goede smoes dat ik niet zo’n behoefte had om zelf mijn ticket te betalen naar Karratha. Toch weer 300 Dollars voor een vluchtje van 2 uurtjes. Nouja heel toevallig hadden ze nog een auto staan die heel toevallig naar Karratha moest. Wat een geluk zeg. Dit keer geen kleine Suzuki maar een heuze soccer mom van. Ben er nog steeds niet over uit of dit nu een upgrade of een downgrade was maar goed. Bracht me toch even in 15 uurtjes zo’n 1600km verder. Toen ze me ook nog eens garandeerden dat ik minstens 50 uur in de week kon werken zag ik eigenlijk ook zelf niet echt heel veel nadelen meer. Behalve dat ik dus weer terug ging naar hetzelfde dorp/gat/bruisende metropool. Aan de andere kant dacht ik naja fack it als het echt drie keer kut is ben ik zo weer weg.

Inmiddels ben ik dus alweer vier weken in het prachtige Karratha. Wel leuk om er even bij te vermelden dat het hier in Australië dus winter is. Toen ik in Nederland weg ging was het daar een graadje of 25, heerlijk. Kom ik in Perth aan is het weer helemaal kut gewoon. Graadje of 15, regen. Ja daarvoor ga je natuurlijk niet naar de andere kant van deze aardbol. Nou winter in Karratha is dus echt nog veel vervelender hoor. Is hier gemiddeld 28-32 graden, zonnetje erbij. Zwembad dat we hebben in de tuin is wel erg koud dus dat is wel afzien.

Die garantie van de uren maken ze meer dan waar en zitten mijn uren meer richting de 70 dan de 50. Gelukkig krijgen we iedere week uitbetaald, dat houdt de motivatie er wel in. Hoe meer uren, hoe eerder ik hier weer de wilde wereld in kan. Er bestaat nu enigszins een planning en dat is tot het einde van het jaar lekker geld harken, mooie 4x4 aanschaffen en roadtrippen tot we er bij neervallen. Naja mooi hoeft ie nou ook weer niet te zijn, zolang ie z’n werk maar doet zeg maar.
Het huis is, in vergelijking met toen ik weg ging, enorm in gezelligheid afgenomen. Deel mijn huis met twee Jappen en een Taiwanees. Kan je vertellen, dit zijn geen feestbeesten. Aan de andere kant ben ik bijna nooit thuis dus heb ik ook geen last van ze. Gelukkig zijn er in de andere huizen nog wel chille mensen waar we een feestje mee kunnen bouwen op de zaterdagavond. Waar afgelopen zaterdag ook Jezus en Conchita nog even op bezoek kwamen, altijd gezellig.

Denk dat dit wel weer meer dan genoeg gelul was voor deze keer. Ik zal jullie proberen op de hoogte te houden van mijn wilde avonturen. Want ja zelfs met deze fabuleuze baan maak je de gekste dingen mee. Voor de mensen die dit netjes op kantoor aan het lezen. Graag gedaan, het weekend is weer een stapje dichterbij nu!

Adieuuuuuu!