Vroem vroem!

Hallo luitjes. Ten eerste wil ik jullie allemaal een heel gelukkig Nieuwjaar wensen! Aangezien ik mailtjes, appjes en telefoontjes kreeg over wanneer toch mijn nieuwe blog zou verschijnen heb ik wat tijd vrij gemaakt in mijn enorm drukke schema. Zo druk is ie op het moment niet, want het mijnkamp waar ik werk ligt aardig op z’n gat door de feestdagen. Ik moest wel even terug lezen waar ik ongeveer gebleven was, het was inderdaad alweer een tijdje geleden. De weken gaan hier ook super snel dus de tijd vliegt voorbij en een blog schrijven schiet er dan al snel in als je ook aan het zwembad kan liggen. Daarom heb ik mijn laptop dit keer maar mee naar buiten genomen en schrijf ik dit onder het genot van een koude Corona, het zonnetje en een zwembad binnen handbereik. Wil jullie verder niet jaloers maken hoor.

Nadat ik de baan had gevonden en aangenomen was viel er een aardige last van mijn schouders en was het tijd om ouderwets te gaan feesten. Zodra ik in het hostel terug kwam waren er mensen aan het rondgaan met flyers voor een heuse kroegentocht. Uiteraard kon ik hier geen nee tegen zeggen en ook een Australiër die ik diezelfde dag ontmoet had zag dat ook wel zitten. Na wat biertjes in het hostel gingen wij volle moed richting de uitgaansstraat in Northbridge waar ook ons hostel zat. We kregen een mooie naamsticker op onze borst, zodat ze ons niet kwijt konden raken. Ook is dit wel handig, aangezien ik met namen in een kroeg vaak geen echte ster ben. De avond is, zeker na al deze tijd, wat vaag (niet dat dat anders was de dag erna). Kwam er op neer dat we heel veel gedronken hebben en na wat kroegen, die voornamelijk half leeg waren, eindigden in een discotheek. Tyler, de Australiër, kon duidelijk wat minder goed tegen alcohol dan ik en besloot om een groot deel van de tijd zijn broek half omlaag te trekken en te dansen in zijn blote kont. Moet zeggen dat dit een zeer vermakelijk schouwspel was, zeker de gezichten van alle mensen om ons heen.

Kunt wel begrijpen dat wij de volgende dag ons niet opperbest voelden en besloten uit te kateren bij het zwembad. Na wat krachten te hebben gespaard verplaatsen we ons richting de Bottle shop. In Australië kun je namelijk geen alcohol kopen in supermarkten maar in een apart winkeltje, soort slijterij. Aangezien het bier de vorige avond iets teveel genuttigd was besloten we te switchen naar Rum in combinatie met cola. Met ieder een fles keerden we terug naar het hostel waar inmiddels ook de rest van de kroegentocht crew was ontwaakt. Een veel te korte tijd later waren beide flessen zo goed als leeg en besloot Tyler om nog maar een fles te gaan halen. De periode na dit moment is een een beetje leeg net als de extra fles. De dag erna werd de kater getrotseerd met een nieuwe fles Captain Morgan maar dit bleek met name voor Tyler een te zware opgave en besloot de handdoek in de ring te gooien. Echte doorzetter dat ik ben heb ik m’n best gedaan en dat heb ik de dagen erna gemerkt. Ik wil over de twee dagen daarna niet al te lang uitweiden maar komt er op neer dat ik voornamelijk in mijn bed ben geweest, hopende dat het ooit allemaal weer beter zou worden en de kater me zou verlaten.

Een aantal dagen later was het tijd om terug te gaan naar het kantoor van mijn nieuwe werkgever. Daar stond namelijk een auto op mij te wachten die mij naar Karratha zou gaan brengen, inclusief gratis benzine. Best een goede deal dacht ik zelf. Nu zie je in Australië met name grote trucks en auto’s en had dan ook goede hoop dat ik lekker kon cruisen in zo’n zelfde geval. Niets was minder waar, want ik denk dat ze ongeveer één van de kleinste auto’s op de Australische wegen voor mij hadden bewaard! Ik mocht namelijk een aantal dagen vertoeven in een Suzuki Alto.

Wanneer je van Perth naar Karratha rijdt is dat ongeveer 1500 km maar aangezien ik gratis benzine, gratis auto en 5 dagen de tijd had besloot ik er een hele gave roadtrip van te maken. Vol goede moed vertrok ik vanuit het hostel op zoek naar ongeveer de enige weg die naar het noorden zou gaan. De GPS op mijn telefoon ging duidelijk niet zo snel als mijn auto waardoor het begin aardig frustrerend was en ik met name rondjes heb gereden. Beloofde wat voor de rest van de trip dacht ik toen. Het handige is dat zodra je uit de stad bent het een enorme prestatie is om verkeerd te rijden. Er is namelijk maar 1 tweebaansweg met om de zoveel honderd km een keer een afslag. De route die ik had uitgestippeld was ongeveer 2300km dus wel een kleine omweg maar zeker de moeite waard.

Eerste stop was Kalbarri en dat zou me ongeveer 6-7 uur kosten om daar te komen. Zou wel betekenen dat ik een deel van de tijd in het donker moest rijden maar dat leek me geen probleem tot ik mijn eerste tankstop maakte. Mensen in het hostel hadden me al gewaarschuwd voor loslopend wild en dan met name kangoeroes maar ach die Suzuki is zo klein en wendbaar. De beste man in het tankstation was dan ook enorm verwonderd toen ik vertelde dat ik nog wel een stukje moest karren en het al enigszins donker aan het worden was. Dit maakte me wel een beetje nerveus maar veel andere keus had ik niet om beetje op schema te blijven. Ik heb wel bizar veel dode kangoeroes gezien maar gelukkig niet door mijn toedoen. De eerste dag was grotendeels over de Indian Ocean Road en ja je kunt wel raden dat is langs de Indische Oceaan. Ik denk dat ik sowieso niet kan uitleggen hoe prachtig alles is wat ik gezien heb gedurende deze hele roadtrip dus doe het vooral zelf een keer!
Naast dat je enorm vrij bent en gewoon lekker kilometers aan het vreten bent, verandert het landschap van rode woestijn, strand, groene bush bush tot grote lege vlaktes. Toen ik eindelijk in de buurt van Kalbarri kwam had ik even een flink schrikmomentje. Er stond namelijk een groot bord met Floodway met de tekst erbij dat de meters op het bord aangeven hoe diep het is. Enigszins verbaasd trapte ik vol op de rem aangezien die kleine Alto niet heel diep door het water kan. Gelukkig was dit alles voor niks, want het is niet het natte seizoen en alle wegen zijn dus kurkdroog. Anders was mijn mooie Suzuki verandert in een kleine onderzeeër en gok dat ie daar niet voor gemaakt is.

Na geslapen te hebben in ’s werelds slechtste bed was ik toch vooral enthousiast om het nationale park te gaan verkennen wat bij dit kleine plaatsje lag. Navraag te hebben gedaan bij de receptie van het hostel ging ik vol goede moed naar de plek die ik niet mocht missen. Ze vertelde wel dat het een gravel pad was maar dat je er wel met iedere auto kon komen. Er waren na dat gravel pad twee spots waar je een prachtige canyon kon zien. Ik denk dat deze beste vrouw niet had gezien dat ik in een miniatuur auto was gekomen, want kan je vertellen dat Suzy (de auto) er niet heel blij mee was. De adviessnelheid op dit gravel pad was 70 maar ik denk dat ik op z’n hardst 40 heb gereden. Ik was vooral bang dat Suzy uit elkaar zou vallen en ik zou stranden in de middle of nowhere. Gelukkig was het maar 70km heen en terug van beide spots naar de normale weg. Ik zal eerlijk bekennen dat ik wel enig angstzweet heb geloosd maar des te trotser was ik dat ik nog steeds leef en dat Suzy het ook nog steeds doet. Na nog wat andere spots te hebben bezocht (gelukkig wel met normale wegen) was het tijd om koers te zetten naar mijn volgende bestemming; Monkey Mia.
Nu denk je misschien daar zullen wel veel aapjes zijn, en ja dat dacht ik ook, maar dit is dus niet waar. Nadat ik over mijn teleurstelling heen was kwam ik erachter dat ze hier meerdere malen per dag dolfijnen voeren bij het strand en dat het uitzicht wel om te doen is. Toen ik daar aankwam was de zon al aan het ondergaan en moet zeggen, was wel een ansichtkaartje waard het uitzicht. De volgende ochtend zette ik al vroeg koers naar het strand om de dolfijntjes te voeren. Dit doen ze al weet ik het hoeveel jaar en ze doen drie voerrondes verspreid over de ochtend. Om te voorkomen dat de dolfijnen tam worden en niet zelf meer gaan jagen krijgen de dolfijnen maximaal 1% van de totale vis die ze nodig hebben op een dag. Komt er dus op neer dat je de dolfijn 1 vis mag geven. Natuurlijk werd ik niet uitgekozen om de vissen te voeren maar stond gelukkig wel heel dichtbij. Na de dolfijnen ging ik nog even op bezoek bij een soort aquarium waar je ook de haaien even kon voeren, best indrukwekkend.

Toen was het tijd om koers te zetten naar de volgende stop, Exmouth. Bij Exmouth ligt ook een mooi nationaal park wat het bezoeken wel waard was. Al dat rijden, hiken en de hitte is erg vermoeiend dus ik lag al op tijd in mijn bed om volgende dag weer fris op pad te gaan. Ik had een rij vrije dag ingepland zodat ik niet al te uitgeput aan zou komen in Karratha. Dat gaf me genoeg tijd om het nationaal park te verkennen en op het strand te vertoeven. Toen ik ’s ochtends uit mijn kamer liep keek ik toch wel een beetje vreemd op. Daar liep namelijk een emoe. Ietwat verschrikt besloot ik om even terug te lopen in de kamer om even na te denken over wat ik nou net gezien had. Nu blijkt dus dat in Exmouth deze apparaten gewoon vrij rond lopen en zo goed als niemand iets kwaad doen als je ze maar met rust laat. In het nationaal park was enorm veel te zien en heb ik verschillende stops gemaakt maar als ik dat allemaal ga vertellen zijn jullie nog wel even aan het lezen. Ik zal jullie vooral even informeren over het feit dat ik mijn eerste levende kangoeroe gezien heb. Hij zat wel doodstil onder een bosje te schuilen voor de zon maar denk dat ie levend was. Ik hoopte ook schildpadden te spotten in Turtle Bay maar deze kleine rotzakken waren er niet. En als laatste heb ik lekker op het mooiste strand, wat ik ooit gezien heb, gelegen.
Roadtrip was echt een hele gave ervaring en precies wat ik in gedachten had toen ik deze trip startte. Helemaal alleen de wijde wereld verkennen en met niets of niemand rekening hoeven te houden. Een eind weg rijden en wel zien waar je uit komt. Nou lieve kijkbuiskinders dit was het weer voor vandaag. Ik ga mijn luie reet verplaatsen naar het zwembad, want het is veel te warm hier! Volgende keer zal ik jullie vertellen over onze kerst roadtrip, privéfeest met Nieuwjaar op het strand en mijn mogelijk nieuwe carrière switch!