Geluk bij een ongeluk

Ja hallo brokkenpiloot meldt zich voor verslag. Het is nu ruim drie weken geleden sinds onze sliding over het asfalt in Langkawi. Mijn knie is veranderd in een abstract kunstwerk maar functioneert wel redelijk en heb alleen nog twee hele vervelende wonden op mijn enkel. Eén daarvan is een hap uit mijn enkel waar ook hechtingen in hebben gezeten, die nog wel een week nodig heeft om volledig geheeld te zijn.

De periode na het ongeluk was niet bepaald spannend te noemen. Aangezien we ons voort konden bewegen met de snelheid van een drievingerige luiaard was dingen ondernemen niet echt iets wat op onze agenda stond. Nu vragen jullie je natuurlijk af; “Wat stond er dan wel op jullie agenda?”. Dan hebben jullie geluk, want dat zal ik eens even gaan vertellen. De eerste tien dagen na het ongeluk zijn we nog in het hostel gebleven. Vooral omdat we dit al bijgeboekt hadden en annuleren met geld terug deden ze daar niet aan. In het hostel deden we niet meer dan ontbijten, hele dag films en series kijken in bed, zeuren, gepijnigd worden in de kliniek en ’s avonds pizza eten. Pizza was namelijk het enige dat daar op de menukaart stond ’s avonds. Veel mensen vonden ons toch wel zielig dus die wilden meer dan graag eten voor ons mee nemen vanuit het centrum. Toch wel fijn af en toe wat anders dan pizza (ze waren wel erg lekker).

Na een week, toen onze antibiotica kuur was afgelopen, wilde we dit graag vieren met een biertje. Gelukkig hadden ze in het hostel een hele mooie automaat waar je voor een appel en een ei een blik Heineken uit de automaat kon trekken. Toen ik die beste avond mijn Facebook aan het doorkijken was kwam ik een bericht tegen dat de koning van Thailand was overleden. Na het lezen van dit artikel ontstond er enige vreugde bij het gehandicaptenkamp met zelfs een high five. Nu is het natuurlijk diep triest dat deze beste man is overleden maar zal even uitleggen waarom wij hier ‘blij’ mee waren. We zouden na Langkawi vertrekken richting de eilanden van Thailand en zo richting het vaste land gaan. Op deze eilanden ging het ons vooral om het feesten en zouden we ook een Full Moon party gaan bezoeken. Doordat de man in kwestie is overleden is er een periode van 30 dagen rouw ingegaan in Thailand. Dit komt grofweg neer op dat alle feestjes afgelast worden, er niet tot nauwelijks alcohol wordt geschonken en de meeste restaurants etc gesloten zijn. Was niet echt een hele toffe situatie geweest als je daar heen gaat om te feesten! Geluk bij een ongeluk is dus wel van toepassing.

Grote nadeel, naast de pizza, was dat de douches en wc’s niet uitblonken in hygiëne. Dit is natuurlijk niet echt handig als je hele linkerkant open ligt. We waren dan ook heel blij toen we konden verkassen naar een hotel. Mijn snelheid was inmiddels gepromoveerd naar een reuzenschildpad terwijl Tony nog ergens achter me liep rond te hinken met z’n krukje. Het hotel was een hele verademing qua hygiëne, menukaart en bedden. Iedereen van thuis die op welke manier dan ook een glimp op heeft gevangen van het hotel vond dit niet echt passen bij het backpackleven maarja dat krijg je als je graag slidings maakt. Ze hadden ook een heel mooi zwembad maar daar hebben we alleen maar naar kunnen kijken.

Eén van mijn andere bezigheden was het nuttigen van een sigaret op het bankje voor het hotel. Nu is dit ook niet echt een spannende onderneming tot op een avond mijn portemonnee besloot om niet mee naar boven te gaan maar achter te blijven op het bankje. Na een half uur werd er gebeld naar onze kamer dat mijn pasjes gevonden waren. Ik was een beetje verbaasd, want tot dat moment was ik nog niet op de hoogte van het avontuur van mijn portemonnee. Nadat de receptioniste lachend had geconcludeerd dat ik er in het echt toch wel iets beter uit zag dan op de foto’s van mijn pasjes kwam ik tot de conclusie dat het geld uit mijn portemonnee afscheid had genomen van zijn bewaarplaats.

Aangezien het mijn eigen domme schuld was had ik me er, na enige scheldwoorden, bij neer gelegd dat ik dat geld nooit meer terug ging zien. Toen ik mijn verdriet weg ging roken op hetzelfde bankje kwam de manager naar buiten. Hij vertelde mij dat ze in het hotel camera’s hadden en hij de hoofd van de beveiliging al had gebeld om deze beelden te komen nakijken. Hij vroeg of ik mee naar binnen wilde gaan om enkele formulieren in te vullen. Zo gezegd zo gedaan, alleen was dit genie niet bepaald op de hoogte van het bedrag dat hij in zijn portemonnee had zitten. Nu is dit best handig wanneer ze de dader vangen en het geld terug eisen. Een kleine rekensom bracht mij tot een bedrag ergens tussen de 4 en 500 Maleisische Ringgit, wat goed is voor ongeveer 100 euro. Toch niet echt een bedrag dat je graag uitdeelt aan vreemde mensen. Aan het eind van het formulier stond ook nog de vraag of ik eventueel aangifte zou willen doen bij de politie wanneer dit nodig is. Nu had ik niet heel veel zin in een hele hoop gedoe maar waarom niet. Na bijna twee weken niks doen voelde dit gebeuren al een beetje als een heuse actiefilm.

Hoofd van de beveiliging was ook gearriveerd en had de beelden nagekeken, we zijn nu al bijna een uur verder. Op de beelden was zichtbaar dat een gast in het hotel mijn portemonnee op reis meeneemt naar zijn eigen kamer. Ergens in dit verhaal voelt hij zich denk ik voor de helft schuldig en besluit om mijn portemonnee toch maar terug te brengen naar de receptie. De andere helft besloot om het geld te houden. Hoofd beveiliging had inmiddels ook nog drie strijders gevonden en zij gingen, bewapend met walkietalkies, naar de kamer van de beste meneer. Na ongeveer vijf minuten werd er via de walkietalkies nogmaals aan mij gevraagd hoeveel geld er in zat. Ik begon al aardig te twijfelen over het bedrag, want dit had ik niet bepaald bij gehouden. Tien minuten later kwamen de strijders weer naar beneden. Ze vertelden mij dat de gast had toegegeven dat hij het geld had gepakt maar dat er 252 Maleisische ringen in zaten. Toen ik dit bedrag hoorde bedacht ik me dat het waarschijnlijk wel waar was, want die 2 had ik terug gekregen bij het eten. Behalve dat had ik de borg van het hotel en de boodschappen van eerder die dag ook niet echt meegenomen in mijn berekening.

Ik begon me aardig schuldig te voelen en hoopte niet dat ze me gingen zien als een oplichter of leugenaar. Voordat dit echt goed kon doordringen presenteerden ze mij een stapel met 500 ringen. Ze zagen duidelijk de verbazing, met een kleine glimlach, op mijn gezicht en vertelden mij dat dit ‘hotel policy’ is. Het gaat hun om de ervaring van de gast, blablabla. Mijn conclusie van dit verhaal is dat ze die beste steelmeneer flink hebben laten dokken om de politie er buiten te laten en mij daar een deel van hebben gegeven. Zullen het maar geluk bij een ongeluk deel 2 noemen dat ik mijn geld heb verdubbeld door mijn portemonnee achter te laten op een bankje.

Na een hele frustrerende week waar ze me om de twee dagen in de kliniek vertelden dat mijn hechtingen over twee dagen eruit mochten was het woensdag 19 oktober dan toch eindelijk zo ver. We waren beiden helemaal hechtingvrij en hadden een positief reisadvies gekregen van de kliniek. Dit was voor ons het teken om met een bloedgang, dit keer niet schuivend over het asfalt, van dit beste eiland te vertrekken. Ik kreeg nog mooie plakkertjes mee van de kliniek om mijn knie bij elkaar te houden en de nodige spullen om mijn wonden de komende weken zelf te verzorgen en schoon te maken. We waren op dat moment nog steeds geen snelheidduivels dus besloten om naar Bali te vertrekken. Dit stond bij Tony op z’n to do list en voor mij lag het aardig op de route richting Australië. Beiden waren we niet in staat om echt verder te backpacken of in mijn geval te gaan werken Down Under. Bali is dan een ideale plek waar je lekker kan chillen voor een mooie prijs en langzaamaan dingen kan gaan ondernemen. We zijn nu een week in Bali en moet zeggen dat we vooral heel veel kennis hebben gemaakt met Bintang! De rest zal ik bewaren voor het volgende verslag!